Ialah anak semata wayang yang lahir melalui lelapnya jiwa. Mata bersinar, bibir tersenyum, hidung mengembang, dagu terangkat, dahi berkerut, tangan terkepal, kaki siap berlari dan hati yang bimbang. Ia bermuka jamak. Tak kenal siapa yang melahirkannya.
Ialah setapak di mana jawab untuk setiap tanya berlalu lalang. Menjadi semata pertanda, atau niscaya yang tertunda. Tak berpalang dan tak berpenjaga. Juga tanpa pengingat akan jurang di ujung perjalanan.
Ialah pencuri nafas kala raga tak sepenuhnya berkesadaran. Satu detik, dan ialah pencuri sebuah kehidupan.
.
Ialah anak semata wayang yang tidak punya ingatan. Ialah penyaru raga yang menyusup ke dalam bilik memori, menebas setiap lembar catatan yang tersimpan padanya.
Ialah semata wayang ingatan yang tertinggal. Lalu menyaru ia lewat jiwa yang (masihlah) lelap. Keluar pada malam. Menunggu pagi, air dan matahari untuk mekar, serupa kembang, seiring jiwa yang terjaga.
.
Ialah bunga tidur. Penanda bilik memori yang berjamur.
No comments:
Post a Comment